Muzeum Sztuki Współczesnej w Poznaniu

Przedstawiamy naszą koncepcję rewitalizacji, około 4 hektarów, obszaru śródmiejskiego w Poznaniu, na terenie dawnego dworca PKS.

Celem nadrzędnym jest stworzenie funkcji kulturotwórczej w formie obiektu Muzeum Sztuki Współczesnej wraz z funkcjami uzupełniającymi. Zakłada się potraktowanie funkcji kultury jako głównej siły w procesie odnowy i tworzeniu się nowej jakości w mieście, jednocześnie poprawiając jego atrakcyjność.

Centrum miasta Poznania wraz z śródmieściem są areną nakładających się na siebie różnych warstw społecznych, gospodarczych, czy też kulturowych. Ma to swoje odbicie w urbanistyce na planie, jak i w sylwecie miasta poprzez dominanty bryłowe, które nie biorą pod uwagę przestrzeni publicznej, która staje się „ ziemią niczyją” – są nieatrakcyjne, ponieważ brukuje interakcji ludzi. Brak powiązania z kontekstem historycznym, społecznym, przestrzennym oraz kulturowym zaciera zwartość obrazu jako całości. Bez elementów łączących przestrzenie kulturowe w spójny reagujący na siebie organizm, trudno mówić o danym mieście, jako dobrze rozwijającym się. Poszukiwanie jedności powinno być czynnikiem nadrzędnym w budowaniu śródmieścia.

Tworzenie ciągów kulturowych ma wielkie znaczenie dla zrównoważonego rozwoju miasta. W Poznaniu elementem krystalizującym jest Stary Rynek, to od niego odchodzą ulice, które stają się przestrzeniami kulturowymi. Na chwilę obecną, nie ma punktu łączącego śródmieścia z Rynkiem Wildeckim, natomiast tym łącznikiem może stać się projektowana działka ze względu na swoją lokalizację.

Wokół dzieła umieszczonego w centrum należy stworzyć radialny system zbliżenia, tak by mogło być postrzegane w kategoriach, które są równocześnie historyczne, estetyczne, funkcjonalne, codzienne, osobiste i namiętne.

— Peter Zumthor.